Ne kadar kimsesiz olunabilirse o kadar kimsesiziz aslında.. Mevsim değişimine direnen daldaki son yaprak gibi, terkedilmiş bir Anadolu köyünde kalan üç beş hane gibi, şehrin tüm kalabalığından kaçıp seher vaktine sığınmış pencereden süzülen sarı ışık gibi ya da günün sonunda otobüsün radyosundan duyulan eski bir türkü gibi.. Baş döndürücü bir hızla değişen dünya karşısında yapayalnızız.. İşte sırf bu yüzden güzeldir gece.. -Yalnız olmadığını hatırlatır insana. En kötü ihtimalle şu an herkesin yalnız olduğunu düşündürerek komik bi adalet sağlar insanın zihninde…
